Krzysztof Jurecki 2019

Sakralność a kwestia nowoczesności sztuki Beaty Cedrzyńskiej
Założenia sztuki zawsze są istotne.

W autorskim tekście do wystawy Beata Cedrzyńska Ciało i sacrum zawarte są deklaracje dotyczące zamiany tego, co niematerialne na materialne. Można to łączyć z idealizmem wywodzącym się z filozofii Immanuela Kanta, pogłębionym przez późniejsze doświadczenia modernistycznej sztuki abstrakcyjnej (Kazimierz Malewicz, Wasilij Kandinsky). Swoje działania artystka sytuuje obok religii i w centrum „człowieka i człowieczeństwa”(1), co jest bardzo ważną deklaracją, ponieważ wyraża aspekt humanizmu. Wierzy, że w ten sposób można zbliżyć się do drugiego człowieka a nawet określić pojęcie człowieczeństwa. Nieustanne pokazywanie wyobcowanego człowieka w tym wypadku ma swój głębszy cel uniwersalistyczny i metodyczny – dotarcia do sedna portretowania i człowieczeństwa, czyli do jego punktu zero, choć skazane jest to z góry na niepowodzenie, gdyż obecny stan refleksji nad sztuką, z której zniknął ów punkt „zero”, zakłada zmienność i fragmentaryczność nie zaś renesansową czy barokową stałość w zakresie kanonu portretowania, który miał swych niekwestionowanych mistrzów: Leonarda da Vinci, Tycjana, Rembrandta, Caravaggia, Rubensa, etc.

Jeśli głębiej zastanowimy się to praktycznie nie istnieje już klasyczny portret malarski, który został zastąpiony przez fotograficzny i filmowy. Także trudno już mówić o tradycyjnym portrecie fotograficznym,
a raczej o coraz bardziej popularnym antyportrecie tworzonym w ten sposób, żeby trudno było określić czy zidentyfikować przedstawianą postać.